امروزه ایربگ جزو یکی از امکانات الزامی خودروهاست و وجود آن طی چند دهه اخیر، جان افراد بی‌شماری را نجات داده است. اما کیسه‌های هوا چگونه از یک ایده ساده به یکی از مهم‌ترین امکانات ایمنی در زندگی روزمره ما تبدیل شدند؟ ایربگ یکی از با اهمیت‌ترین نوآوری‌های ایمنی در دهه‌های اخیر محسوب می‌شود. با این حال، در اوایل توسعه کیسه هوا، تبلیغات منفی بسیاری در رابطه با آن وجود داشت.
[switch_forms_buy]
برخی گزارش‌ها ادعا می‌کردند که کیسه‌های هوا ممکن است بیش از آنکه مفید باشند، صدمات و مشکلاتی برای سرنشینان خودرو ایجاد کنند. بخش از این نگرانی‌ها درست و قابل درک بود، زیرا مطالعات نشان داده‌اند آهسته باز شدن کیسه هوا و فعال شدن آن در صورتی‌که کمربند ایمنی بسته نشده باشد، می‌تواند آسیب‌هایی را به همراه داشته باشد. اما طراحی‌های مدرن و امروزی ایربگ‌ها ثابت کرده‌اند که کیسه هوا در نجات جان انسان‌ها نقش تعیین کننده‌ای دارد. در این مقاله همه چیز راجع به کیسه هوا (ایربگ) را برای شما توضیح خواهیم داد تا با نقش حیاتی و مهم آن در حفاظت از سرنشینان خودرو بیشتر آشنا شوید.
ایربگ چیست؟
کیسه هوا (ایربگ) به عنوان محافظ مکمل در خودروها تعبیه می‌شود و طراحی آن به گونه‌ای است که در ترکیب با کمربند ایمنی بهترین عملکرد را داشته باشد. ایربگ جلو و ایربگ جانبی اصولاً برای باز شدن در تصادفات متوسط تا شدید طراحی شده‌اند، اما ممکن است در تصادفات جزئی نیز باز شوند. در صورت تصادف، کیسه هوا احتمال برخورد قسمت بالای بدن یا سر به داخل خودرو را کاهش می‌دهد. کیسه هوای جلو حدود 30 درصد احتمال کشته شدن راننده را کاهش می‌دهد. علاوه بر این، کیسه‌های هوای جانبی که از سر محافظت می‌کنند، خطر مرگ راننده خودرو در تصادفات سمت راننده را تا 37 درصد کاهش می‌دهند.
| برای تجربه خرید خودرو بی‌دردسر همسو با سبک زندگیت اینجا کلیک کن |
کیسه‌های هوای جدید که در یک هزارم ثانیه پس از شروع یک برخورد باد می‌شوند، بهبود عمده‌ای را در حفاظت از جان سرنشینان خودرو نشان می‌دهند. در بدترین حالت نیز اگر ضربه اجتناب ناپذیری به خودرو وارد شود، کیسه هوا می‌تواند عواقب و صدمات جدی را کاهش داده یا از آن به طور کلی جلوگیری کرد. واحد کنترلی که برای فعال کردن سیستم کیسه هوا استفاده می‌شود نیز نقش مهمی در این فرایند ایفا می‌کند.
تاریخچه
مفهوم کیسه هوا (ایربگ) برای اولین بار در سال 1920 توسط دو دندانپزشک انگلیسی به نام هارولد راند و آرتور پاروت مطرح شد. در آن زمان، کیسه‌هایی مملو از هوا برای پوشش هواپیما و سایر قطعات خودرو استفاده می‌شد. تا سال 1951، کیسه‌های هوا به طور خاص برای خودروها استفاده نمی‌شدند. به عنوان نوعی بالشتک بادی برای جذب ضربه در وسایل نقلیه، اولین ایده برای ساخت کیسه هوا را می‌توان در اوایل دهه 1950 و در اروپا و ایالات متحده جستجو کرد. با افزایش ترافیک جاده‌ها، تعداد تصادفات جدی، درخواست‌ها برای بهبود ایمنی وسایل نقلیه جدی‌تر از گذشته شد.
وزارت حمل و نقل ایالات متحده در سال 1969 قانونی را با هدف ایجاد الزام برای استفاده از کمربند ایمنی و سیستم‌های حفاظت غیرفعال از سرنشینان برای همه خودروهای جدید، تصویب کرد. این قانون جدید، انگیزه جدیدی را برای ایده تولید کیسه هوا فراهم کرد. تلاش‌های اولیه برای تولید یک کیسه هوای کارآمد به دلیل نقص سنسورها و مکانیسم‌های راه‌اندازی، شکست خوردند. در سال‌های بعد، ساخت سنسورها و مدارهای الکترونیکی جدید و توسعه یافته برای تولید ایربگ‌های کاربردی، بسیار امیدوارکننده بودند.
تحولات
کیسه هوا (ایربگ) تغییر و تحولات زیادی را تجربه کرد تا به یکی از امکانات ایمنی اجباری خودروهای امروزی تبدیل شود. اولین بهبود عمده در قالب تورم کیسه ای رخ داد. در سال 1964، یک مهندس ژاپنی خودرو به نام یاسوزابورو کوبوری (Yasuzaburou Kobori) از یک میکرو انفجار شیمیایی برای باد کردن ایربگ‌ها که بسیار سریعتر از هوای فشرده قبلی عمل می‌کرد، استفاده نمود.
این نوآوری برای اعطای حق ثبت اختراع به او در 14 کشور کافی بود. دومین نوآوری بزرگ در سنسورها بود. آلن کی برید (Allen K. Breed) در سال 1967 یک سنسور الکترومغناطیسی اختراع کرد. سنسور جدید همراه با ماده منفجره کیسه هوا را در کمتر از 30 هزارم ثانیه باد می‌کرد.
در سال 1971، شرکت خودروسازی فورد Ford یک مدل آزمایشی از کیسه هوا را عرضه کرد. کمپانی جنرال موتورز General Motors نیز کیسه‌های هوا را روی خودروهای شورلت مدل 1973 خود که فقط برای استفاده دولتی فروخته می‌شدند، مورد آزمایش قرار داد. اولدزموبیل تورنادو Oldsmobile Toronado در سال 1973 اولین خودروی مجهز به ایربگ سرنشین بود که برای فروش عموم در نظر گرفته شد. جنرال موتورز بعداً در سال‌های 1975 و 1976، کیسه‌های هوای جانبی راننده را در برخی از خودروهای خود عرضه کرد. سیستم ایربگ‌های اولیه در طراحی ایراداتی داشتند که منجر به مرگ و میر می‌شدند.
| فروش خودرو بدون اتلاف وقت و به بهترین قیمت بازار را با سوییچ تجربه کنید
برای درخواست فروش خودرو اینجا کلیک کنید |
در سال 1984، کیسه هوا به عنوان یک گزینه در خودروی فورد تمپو Tempo ارائه شد. در سال 1988، کرایسلر اولین شرکتی بود که سیستم‌های مهار کیسه هوا را به عنوان تجهیزات استاندارد ارائه کرد. در سال 1994، کمپانی تامین کننده قطعات خودرو TRW تولید اولین کیسه هوای گازی را آغاز کرد. از سال 1998 به بعد، استفاده از این ایربگ‌ها در همه خودروهای تولیدی اجباری شدند.
کیسه‌های هوای آینده
کیسه هوا (ایربگ) مدرن در مقایسه با ایربگ‌های حتی یک دهه پیش بسیار تغییر است. واکنش‌های الکترونیکی یا شیمیایی همچنان محبوب‌ترین گزینه برای باد کردن کیسه‌های هوا بودند، اما اکنون از کپسول‌های هوای فشرده‌ای که بسیار کارآمدتر و قدرتمندتر از سیستم‌های هوای فشرده اصلی هستند، در برخی خودروهای جدید استفاده می‌شود. انواع و شکل‌ها نیز کمی دچار تحول شد. تا دهه 2000، ایربگ‌های جلو به عنوان کیسه‌های هوای اصلی در نظر گرفته می‌شدند. دهه‌ها بعد، کیسه‌های هوای پرده‌ای، ایربگ‌های جانبی، کیسه‌های هوای بالشتک صندلی، و حتی کیسه‌های هوای زانو در خودروهای گران‌تر مورد استفاده قرار گرفتند.
مشخص نیست که نوآوری بزرگ بعدی در کیسه‌های هوا چگونه خواهد بود، اما شرکت‌هایی مانند هیوندای در حال ایجاد مفاهیم کاملاً متفاوت هستند. هیوندای اذعان دارد که خودروهای الکتریکی آینده صنعت خودرو هستند و رانندگی خودران به طور اساسی نحوه تعامل مسافران با وسایل نقلیه را تغییر خواهد داد. به عنوان مثال، کیسه هوای آغوشی hug airbag مفهومی تازه از کیسه هوا است که تمام بدن را می‌پوشاند تا صرف نظر از موقعیتی که مسافر در آن قرار دارد، او را از صدمات ناشی از برخورد محافظت کند. حتی ممکن است به لطف سنسورهای پیشرفته، کیسه‌های هوا در بیرون خودروها باز شوند تا از آسیب کامل به خودرو جلوگیری شود.
عملکرد حفاظتی کیسه هوا
کیسه هوا (ایربگ) در اثر برخورد به سرعت باد می‌شود تا یک ناحیه نرم بین انسان و سطوح سخت فرمان یا داشبورد ایجاد شود. مدل‌های اولیه عمدتاً روی فرمان استفاده می‌شدند و از هوای فشرده استفاده می‌کردند که به کندی باد می‌شد و محافظت کمی را ارائه می‌کرد. کیسه‌های هوای مدرن را می‌توان در کابین اکثر خودروها از جمله فرمان، داشبورد سمت سرنشین، ستون‌های ساختاری، کیسه‌های هوای پرده‌ای برای پنجره‌ها و حتی کیسه‌های هوا برای زانوها یافت.
سنسورهای مربوط به کیسه‌های هوا، عملکرد متفاوتی دارند. سنسورهای ضربه جهت و شدت ضربه را در جلو، عقب و کناره‌های خودرو اندازه گیری می‌کنند. سنسورهای صندلی وجود یا عدم وجود سرنشین و همچنین وزن آن‌ها را تعیین می‌کنند تا از باز شدن کیسه هوا در در صورتی‌که کسی روی صندلی نیست و یا زمانی‌که کودک روی صندلی نشسته، جلوگیری کند. سنسورهای اندازه گیری فشار، سرعت چرخ و سایر نشانگرهای وضعیت خودرو توسط واحد کنترل کیسه هوا که در قسمت جلوی کابین قرار دارد، اداره می شوند.
کیسه‌های هوای امروزی معمولاً از سه جزء اصلی، کیسه، ماژول باد و سنسور ضربه تشکیل شده‌اند. در صورت برخورد، سنسورهای مختلف، نوع برخورد، زاویه و شدت ضربه را اعلام می‌کنند تا خودرو ایربگ مربوط به قسمت ضربه خورده را باز کند. ماژول‌های کوچک آتش سوزی یا سیلندرهای هوای فشرده، کیسه‌های هوا را به اندازه کافی و با سرعت بالا باد می‌کنند تا فرد هنگام تصادف در برابر آسیب محافظت شود. پس از برخورد، کیسه‌ها به طور طبیعی تخلیه می‌شوند تا مسافران بتوانند از خودرو خارج شوند یا پرسنل اورژانس بتوانند به افراد داخل آن دسترسی پیدا کنند.
انواع ایربگ
کیسه هوا (ایربگ) یک واحد حفاظتی مکمل است و به گونه‌ای طراحی شده که در ترکیب با کمربند ایمنی بهترین عملکرد را داشته باشد. هدف کیسه هوا کند کردن حرکت رو به جلو راننده یا سرنشینان در صورت تصادف است. کیسه‌های هوا احتمال برخورد بالای بدن و سر شما با داخل خودرو را در هنگام تصادف کاهش می‌دهند. در حالی که فقط 10 سال پیش تنها چند نوع ایربگ وجود داشت، خودروهای مدرن گاهی بیش از 12 کیسه هوا را شامل می‌شوند. ما فهرستی از متداول‌ترین آن‌ها را گردآوری کرده‌ایم تا به شما در تعیین اولویت‌های ایمنی هنگام جستجوی خودروی جدید کمکی ارائه داده باشیم.
ایربگ جلو
کیسه هوا (ایربگ) جلو از سال مدل 1998 در همه خودروهای سواری و از سال 1999 در همه خودروهای شاسی بلند، پیکاپ و وانت تجهیزات استاندارد بوده است. بسیاری از خودروهای جدید دارای سنسور وزن برای صندلی سرنشین جلو هستند که در صورت نشستن کودک، از باز شدن کیسه هوا جلوگیری می‌کند. برای خودروهای قدیمی‌تر بدون سنسور وزن، نیروی کیسه هوا می‌تواند باعث آسیب به کودکان کوچک‌تر شود، بنابراین معمولاً پیشنهاد می‌شود که کودکان زیر 13 سال در صندلی عقب سوار شوند.
ایربگ جانبی (SABS)
ایربگ جانبی در بسیاری از وسایل نقلیه مسافربری جدید ارائه می‌شود. ایربگ جانبی از مسافران در صورت برخورد جانبی محافظت می‌کند. دو نوع اصلی از این ایربگ وجود دارد: ایربگ جانبی و ایربگ پرده‌ای. کیسه هوای تنه جانبی معمولاً در کنار صندلی قرار می‌گیرد و بین راننده و در باد می‌شود تا از تنه فرد محافظت کند.
اکثر خودروها نوع ایربگ را فقط در صندلی‌های جلو دارند، اگرچه برخی از مدل‌های لوکس در عقب خورو نیز این مدل ایربگ را ارائه می‌کنند. ایربگ پرده‌ای در سقف نصب می‌شود و مانند پرده‌ای از سقف خودرو باز می‌شود تا از سر فرد محافظت کند. معمولاً کیسه‌های هوای پرده‌ای صندلی‌های جلو و عقب را می‌پوشانند، اگرچه می‌توانند از مسافران ردیف سوم در برخی وسایل نقلیه بزرگ‌تر نیز محافظت کنند.
ایربگ زانو
از اوایل دهه 2000، بسیاری از سازندگان خودرو از کیسه هوا (ایربگ) زانو استفاده می‌کنند که معمولاً در زیر فرمان نصب و مانع برخورد زانوهای سرنشینان صندلی جلو با سطح سخت می‌شود. این مدل ایربگ می‌تواند از شکستن کاسه زانو که یک آسیب رایج در برخوردهای با سرعت بالا از جلو است، جلوگیری کند.
کمربندهای ایمنی بادی
کمربند ایمنی بادی فقط در مدل‌های انتخابی موجود است. در حالی که به عنوان کیسه هوا طبقه بندی می‌شود، کمربند ایمنی بادی واقعاً یک کیسه هوا نیست، فقط با باز شدن در هنگام تصادف مانند یک کیسه هوا عمل می‌کند. اکثر کیسه‌های هوا از مسافران محافظت می‌کنند، اما کمربند ایمنی بادی به جای آن به پخش نیروی تصادف در ناحیه وسیع‌تری از بدن فرد کمک می‌کند. نتیجه این است که تصادف به آن شدت احساس نمی‌شود، زیرا نیرو آنقدرها متمرکز نیست.
علت باز نشدن ایربگ چیست؟
قرار نیست کیسه هوا (ایربگ) در هر حادثه‌ای باز شود. حتی یک کیسه هوا که به درستی کار می‌کند، فقط در انواع خاصی از تصادف‌ها باز می‌شود (مانند تصادف سر) در جایی که وسیله نقلیه بالاتر از سرعت مشخصی حرکت می‌کند. طبق گفته اداره ملی ایمنی ترافیک بزرگراه‌ها (NHTSA)، کیسه‌های هوای جلو به طور کلی برای باز شدن در تصادفات از جلو یا نزدیک به جلو (متوسط تا شدید) طراحی شده‌اند، که به عنوان تصادفاتی تعریف می‌شود که معادل برخورد با یک مانع ثابت با سرعت 8 تا 14 مایل بر ساعت یا بالاتر است.
هنگامی که یک تصادف متوسط تا شدید رخ می‌دهد، یک سیگنال از واحد کنترل الکترونیکی سیستم کیسه هوا به یک بادکننده در ماژول کیسه هوا ارسال می‌شود. جرقه زن در بادکننده واکنش شیمیایی را شروع می‌کند که منجر به تولید گاز بی ضرری می‌شود که کیسه هوا را در یک چشم به هم زدن یا چند صدم ثانیه باد می‌کند. فعال شدن کیسه هوا در تصادف به چندین عامل مهم از جمله ویژگی‌های تصادف (به عنوان مثال، سرعت، سایر وسایل نقلیه درگیر، جهت ضربه) بستگی دارد. با این حال، ممکن است شرایطی پیش بیاید که کیسه هوا باز نشود. در اینجا دلایلی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا متوجه شوید که چرا کیسه هوا باز نشده است.
شدت تصادف
در شرایطی که شدت تصادف خیلی زیاد نیست، امکان دارد کمربند ایمنی در برابر آسیب سر یا قفسه سینه محافظت کافی را فراهم کند و نیازی به باز شدن کیسه هوا (ایربگ) وجود نداشته باشد.
ماهیت برخورد
نوع تصادفی که رخ می‌دهد، عامل اصلی باز شدن یا عدم باز شدن کیسه هوا (ایربگ) است. به گفته اداره ملی ایمنی ترافیک بزرگراه‌ها (NHTSA)، محل برخورد، نشانگر بهتری برای باز شدن کیسه هوا نسبت به سرعت خودرو یا میزان آسیب آن است. به عنوان مثال، باز شدن کیسه هوای جلو باید در ضربه‌های متوسط تا شدید به سپر جلو یا گوشه‌های جلویی وسیله نقلیه شمااتفاق بیفتد. بسته به محل برخورد خودروی شما، سنسورهای کیسه هوا ممکن است فعال نشده باشند. به عنوان مثال، کیسه‌های هوای جلو در انواع خاصی از تصادفات ناشی از واژگونی یا در هنگام تصادفات کناره‌ها یا عقب ماشین فعال نمی‌شوند.
سنسورهای خاموش شدن خودکار
زمانی‌که خودرو متوجه حضور کودک یا عدم وجود سرنشین در صندلی شود، سیستم‌های کیسه هوا (ایربگ) جلویی پیشرفته و برخی از سیستم‌های پیشرفته کیسه‌های هوای جانبی به‌طور خودکار کیسه هوای سرنشین را خاموش می‌کنند.
قطعات معیوب
مانند هر قطعه دیگر خودرو، ممکن است حسگرهای کیسه هوا (ایربگ) در نتیجه طراحی، آزمایش یا نصب نامناسب سنسورها یا به دلیل خرابی نرم افزار، ضربه را به درستی تشخیص ندهند. قطعات الکتریکی معیوب یا سیم‌کشی قطع شده می‌تواند در ارتباط سیگنال ضربه بین سنسورها و کیسه‌های هوا اختلال ایجاد کند. نقص در ماژول ایربگ همچنین می‌تواند از باز شدن کیسه هوا در زمانی که باید، جلوگیری کند، حتی اگر سیگنال به اندازه کافی منتقل شده باشد.
نبود ایربگ
در خودروهای دست دوم ممکن است که کیسه هوا پس از تصادف قبلی تعویض نشده باشد. توصیه می‌شود که کیسه هوا (ایربگ) همیشه پس از باز شدن، تعویض شود. به طور کلی، کیسه‌های هوای شما باید در هر برخوردی که در آن راننده یا مسافر دچار جراحات می‌شوند، باز شوند. کیسه‌های هوا برای جلوگیری از آسیب‌های سر، گردن و ستون فقرات طراحی شده‌اند.
بیشتر بخوانید:
نظرات